به گزارش سینماپرس، فیلم ها ساخته می شوند تا روی پرده رفته، تماشاگران را به وجد آورده و سرگرم کنند. هر کشوری مطابق با قوانین و شرایط جامعه خود، قانونی را برای ساخت فیلم و اکران آن تدوین و تصویب کرده که فیلمسازان، تهیه کنندگان، پخش کنندگان و سینماداران باید در آن چارچوب عمل کنند.
این قانون با آمدن و رفتن مدیران تغییر نکرده و تا زمانی که قانونگذار یا مجمع تصمیم گیرنده، تغییراتی را در آن اعمال نکنند به قوت خود باقی خواهد ماند.
در ایران نیز، در زمان پهلوی اول و دوم دستورالعملی برای ساخت و اکران فیلم، تدوین و به سینماگران ابلاغ شد. وظیفه نظارت نیز بر عهده اداره امور سینمایی وزارت فرهنگ بود.
هرچند که دستورالعمل ساخت و اکران فیلم نسبتا روشن بود، اما باز اعمال سلیقه حاکم بود. گاهی نیز فرصت اکران به فیلم ها نداده یا در مواردی با دستور مقامات بالاتر از روی پرده پایین آورده می شدند.
بعد از پیروزی انقلاب وضعیت سینمای ایران تغییر اساسی پیدا کرد و دستورالعمل های جدید و مختلف برای آن نوشته شد، اما چون قانونی مصوب نبود، با آمدن و رفتن مدیران جدید تغییر می کرد و می کند.
بعد از گذشت چهل سال از انقلاب، هنوز سینمای ایران دارای قانونی یکپارچه و مصوب نیست. به همین دلیل هر مدیری به خود اجازه می دهد در آن دست برده و به دلخواه تغییر دهد. این مهم باعث شده اعمال سلیقه در بعضی از مواقع حاکم و برخی از تهیه کنندگان و فیلمسازان نیز به خاطر نبودن قانونی واحد، تفسیر به رای کرده و فیلم مورد پسند خود را بسازند، از همین جاست که اختلاف سلیقه ها و درگیری ها شروع شده و شدت می یابد.
اگر قانونی واحد و مصوب مجلس وجود داشته باشد، همه موظف هستند به آن عمل کنند، از فیلمساز گرفته تا سینمادار. با وجود این قانون همه گیر، سینماگران و مدیران مربوطه تکلیف شان مشخص است و دیگر نمی توانند به دلخواه عمل کنند. وقتی این چنین عمل شود، نه مدیری می تواند اعمال سلیقه کرده و نه سینماگری جرات تخلف خواهد داشت، زیرا در صورت تخلف، قانون جلوی آن را گرفته و با متخلف برخورد قانونی خواهد کرد.
متاسفانه برخی از تهیه کنندگان و فیلمسازان ایرانی، شرایط جامعه را درک نکرده و خود را مجاز می دانند برای جلب برخی از مخاطبان، هر گفتار و رفتار شنیعی را در فیلم خود بگنجانند. این کار باعث می شود گروهی از مردم و بعضی از نهادها، آن را تاب نیاورده و به هر طریقی که می توانند به سازمان سینمایی فشار می آورند تا فیلم را از روی پرده پایین بیاورد. بارها این اتفاق افتاده، اما نه مسوولان درس گرفته اند و نه برخی از سینماگران.
بارها وزرای مختلف وزارت ارشاد و مدیران سازمان سینمایی شعار داده اند پای فیلم هایی که به آنها پروانه نمایش داده ایم با تمام قدرت می ایستیم، چه شد؟ چرا نایستادید!؟
ماجرای فیلم «رحمان ۱۴۰۰» و پایین کشیدن آن از روی پرده حکایت دیگری دارد. اگر این فیلم توانسته پروانه نمایش بگیرد، چرا از روی پرده پایین کشیده شده است؟ اگر هم تخلف داشته، چرا به آن مجوز اکران داده اند؟
اینکه یکی از مسوولان سازمان سینمایی بگوید ما تخلفات را اعلام کرده بودیم تا اصلاح شود، اما آنها اصلاح نکرده اند قابل قبول نیست، زیرا صاحب فیلم باید موارد ذکر شده را رفع می کرده، سپس تحویل شورای پروانه نمایش می داده تا بررسی کنند اصلاحات انجام شده یا نه، اگر اعمال شده بود اجازه اکران بگیرد. چرا باید مسوولان امر در سازمان سینمایی نسخه تغییر داده شده را ندیده پروانه نمایش بدهند؟
مسوولیت فیلم با تهیه کننده است و به هیچ وجه اصل آن دست کارگردان نیست که گفته شده وی بدون اطلاع تهیه کننده نسخه اصلاح نشده را اکران کرده!
از طرفی بعید است تهیه کننده با تجربه و کارکشته ای مانند علی سرتیپی بدون دیدن نسخه اصلاح شده، اجازه اکران آن را بدهد، زیرا منافع و اعتبارش برای او مهم تر از همه چیز است.
اکران این فیلم با وجود صحنه های غیر اخلاقی و گفتارهای رکیک که نمونه آنها در بسیاری از رسانه ها آمده، بعید بود روی پرده برود، مگر اینکه از تعطیلی نوروز سوءاستفاده شده و زد و بندی در پشت پرده صورت گرفته باشد!
این نیز ادعای خنده داری است که گفته اند بازرسان سازمان سینمایی فقط سینماهایی را بازرسی کرده اند که نسخه اصلاح شده را نمایش می داده اند برای همین متوجه تخلف نشده اند!
یکی از مسوولان سازمان سینمایی گفته است:برخی از سینماها تخلف کرده و نسخه اصلاح نشده را اکران کرده اند، چنین چیزی بعید می نماید، اگر هم درست باشد، چرا جلوی اکران فیلم در سینماهایی که نسخه اصلاح شده را نمایش می دادند نیز گرفته شده!؟ این سوال هنوز بی جواب مانده است.
در هر صورت پایین کشیدن فیلم پس از دادن پروانه نمایش نشان دهنده بی تدبیری است که نباید تکرار شود.
سیدرضااورنگ